Er ég endalaust að tala um það sama?

21.júní 2017

Mér finnst stundum eins og ég sé alltaf rífa mig yfir því sama. Líklega er það rétt. Samt sem áður ætla ég enn eina ferðina að taka til og skammast yfir því yfirgengilega óréttlæti sem ríkir á Íslandi varðandi málefni eldri borgara og öryrkja.

Nú er komin á mínar síður hjá TR uppgjör fyrir árið 2016. Ég skoðaði mitt áðan. Ég nenni ekki að eyða tíma í að hringja í stofnunina og fá rökstuðning fyrir málinu, ekki núna. Það verða líklega margir sem sitja við símann og hella sér yfir starfsfólkið og kalla það öllum illum nöfnum.

Fólk er reitt og ég skil það.

Ég skil hins vegar ekki rökin fyrir því að það sé málinu til framdráttar að bölva og ragna fram og til baka.

Stundum dettur mér í hug hvað stjórnmálamenn og aðrir ráðamenn hugsi um þá sem geta ekki haldið sig innan sæmilegrar kurteisi í gagnrýni sinni.

Við verðum að hætta þessum dónaskap ef við ætlum að ná árangri.

Ég get séð "fátæki" formanninn og "grátkonuna" góðu hlæja sig máttlausa yfir þessum heimsku flónum sem kunna ekki mannasiði. "Betli" stofnanir eins og spítalar eru í hennar augum til óþurftar og það er hennar skoðun, sem mér finnst alveg forkastanleg og í raun sýna svo mikla fyrirlitningu á landinu sem hún hefur þó kosið að setjast að í. Hún er auðvitað stjórnmálamaður og það breytir oft fólki til hins verra.

Ef við ætlum að ná árangri í baráttu okkar verðum við að passa að vera sæmilega innan velsæmis ramma í umræðunni. Við getum reiðst og fundist allt vera að fara til fjandans en við bætum ekki ástandið með ókvæðisorðum. Gagnrýnum en höldum okkur innan sæmilegra velsæmis marka.

Grái herinn kom sá og sigraði. Hann safnaði 1000 manns á fund í pólitískum tilgangi, fólki sem var komið á eftirlaun að mestu.

Miklar vonir voru bundnar við herinn. Þær vonir hafa gjörsamlega brugðist. Ég veit að ég hef sagt þetta hundrað sinnum áður. Ég er að tala um þetta núna vegna þess að eitt gott kom út úr hernum.

FÓLK SÝNDI AÐ ÞAÐ GAT STAÐIÐ SAMAN.

Eitthvað í íslensku þjóðarsálinni er sem kemur í veg fyrir samstöðu. Þegar ég var ung keyptum við svínafóðurs kartöflur á sama tíma og nágranna þjóðir hættu að kaupa viðbjóðinn. Við töluðum um, yfir kaffibolla, að hætta að kaupa þessar handónýtu kartöflur, en héldum samt áfram að versla þær.

Við getum staðið saman. Hersöfnunin sýndi það.

Það er endalaust skrifað um kjör eldri borgara og öryrkja og svik ríkisstjórnarinnar og hvað Félag eldri borgara hafi áhuga á að gera. Endalaust sama tuggan. Endalaust. Félag eldri borgara hefur áhuga á að skoða hvort fara eigi í mál vegna tengingar eftirlauna við greiðslur í lífeyrissjóði. Það er ágætt að hafa áhuga en hann étum við ekki. Áhugi er allt annað en framkvæmd. Svo er sleginn varnaglinn góði að mikil vinna sé væntanlega nauðsynleg til þess að undirbúa málið. Einmitt. Þetta er ágætt að vita en enn betra að hefja vinnuna.

Ég velti því stundum fyrir mér hvort ég sé að lesa gamlar greinar. Nei það getur ekki verið. Grái herinn birtir þetta endalaust og dáist að rithöfundinum og óbilandi baráttu hans. Og ekki lýgur herinn.

Hóflegar kröfur eru kannski vænlegri til árangurs en að hækka endalaust kröfutöluna.

Við megum heldur ekki gleyma láglaunafólkinu. Ef við ætlum að fá stuðning frá þjóðfélaginu til þess að sæmilega sé búið að fólki þegar það byrjar síðasta áfanga þessarar vistar, þá þarf að gæta þess að ota ekki saman stéttum.

Við mættum endurskoða baráttuaðferðir okkar og lausnir.

Er til dæmis ekki betra fyrir alla að skattar séu lægri á þeim sem hafa lægri laun og er ekki betra að verkafólkið hafi lágmarkslaun sem hægt er að lifa af? Er það ekki réttlátara þjóðfélag?

Það eru ekki bara eftirlaunaþegar og öryrkjar sem svelta í landinu. Það eru þeir sem eru á lágmarkslaunum og einstæðu foreldrarnir, sérstaklega konur. Það eru þeir sem eru veikir og þurfa að greiða háar upphæðir fyrir læknisþjónustu. Fólk verður kannski öryrkjar vegna þess að það hefur ekki efni á því að leita sér læknis eða fara til sálfræðings til þess að leysa úr málum sem þjaka einstaklingana.

Á meðan þeir ríku standa saman eins og klettar verðum við sem erum ekki í þeirra hópi að finna leið.

Það þarf ekki að vera 1000 manna hópur í byrjun. Hversu lítill sem hópurinn er skiptir ekki máli. Það sem skiptir máli er að hefjast handa. Segjum að 100 manns eða bara 50 komi saman og ræði málið og komist að niðurstöðu með einhverjar lausnir sem hægt væri að byrja á. Þessi 50 manns koma svo með 1 til viðbótar í hópinn og hann verður 100 manns. Svona getur þetta undið upp á sig ef við viljum.

Ég held að lausnin sé ekki að troða gömlu fólki á þing. Við sjáum árangurinn af öllum fallegu orðunum sem frambjóðendur báru fram svo fjálglega á fundinum í Háskólabíó.

Við þurfum að byrja smátt og færa svo út kvíarnar. Það skilar árangri til lengri tíma litið. Við gætum líka látið af þeim vana að kenna stofnunum um allt sem aflaga fer. Stofnanir gera bara það sem þeim er sagt að gera. Ráðuneyti eru kannski þau allra valdamestu í íslensku þjóðfélagi. 

Hvernig væri til dæmis að tala við nýjan formann VR? Hann virðist vera með bein í nefinu og ekki láta vaða yfir sig á skítugum skónum.

Það eru þó nokkrir sem ég fylgist með á Facebook sem gætu verið í fararbroddi. Það er til fólk, við þurfum bara að hætta að "hafa áhuga á" eða "vera að velta fyrir okkur" og fara að framkvæma.

Koma með ákveðnar tillögur í frumvarpsformi til þingmanna er ein leið. Að sitja yfir kaffibolla og vínabrauðum og rabba skilar aldrei neinu.

Enn eina ferðina er ég líklega aftur að mala um það sama. Enn eina ferðina les einhver þetta og hugsar kannski : Mikið er hún þreytandi! Einn eina ferðina ætla ég að segja við yngri kynslóðina: þið eigið öll afa og ömmu eða foreldra og önnur skyldmenni og vini sem eru að verða eða eru orðin gömul, veik eða fátæk. Málið kemur öllum við, bæði ungum og gömlum. Við þurfum öll að sjá til þess að Íslenskt þjóðfélag hætti að vera fyrir þá sem henda skítugum nærbuxum og fara út í búð og kaupa nýjar af því þeir nenna ekki að þvo þær.

Hulda Björnsdóttir