Þeir sem minna mega sín!

25.febrúar 2017

Orðasambandið "þeir sem minna mega sín" fer fyrir brjóstið á sumum og þykir niðrandi.

Ef ég tala til dæmis um hluta öryrkja og eftirlaunaþega sem fólk sem minna má sín í þjóðfélaginu rísa upp mótmælaöldur og fólk segir að eftirlaunaþegar séu ekki þeir sem minna mega sín.

Formaður FEB talaði um að gæta þyrfti hagsmuna þeirra sem minna mega sín í þjóðfélaginu og á hann þá líklega við bótaþega.

Mér finnst þetta vel mælt hjá formanni sem er að taka við félagi sem hefur oft á tíðum virst helst vera að berjast fyrir því að fólk geti unnið á hinum frjálsa vinnumarkaði fram í rauðann dauðann.

Formaðurinn er ekki einn af þeim sem minna mega sín í þjóðfélaginu.  Hann er vel menntaður þekktur íþróttakappi ásamt fyrrverandi stjórnmálamanni og lögfræðingur held ég.

Þrátt fyrir að vera á meðal þeirra betur settu í þjóðfélaginu er hann að reyna að skilja vanda þeirra sem eru ekki í hans sporum og vill bæta kjör þeirra sem mega sín minna en hann.

Mér finnst þetta virðingarvert og vonandi tekst ekki að snúa honum af sporinu.

Þegar fólk kemst á eftirlaunaaldur á það að eiga val. Annað hvort heldur það áfram að vinna eða það breytir um lífsstíl og fer að gera eitthvað allt annað. Margir hafa beðið eftir þessum árum til þess að geta sinnt öðrum áhugamálum en launaðri vinnu.

Þetta hefur ekkert með það að gera að ríkið hefur sölsað undir sig part af sparnaði þeirra sem fylgt hafa lögum og safnað til efri áranna í Lífeyrissjóði ásamt því að greiða skatta til þjóðfélagsins og þar af leiðandi eiga rétt á bótum frá Almannatryggingakerfinu án þess að þær bætur séu niðurgreiddar með sparnaði í lögbundið lífeyriskerfi. Þessi aðferð ríkisins er til háborinnar skammar og hefur viðgengist í áratugi og á auðvitað ekki að fá að halda áfram.

Þegar hins vegar er verið að tala um leiðréttingu áratugi aftur í tímann vandast málið. Þá er verið að tala um ofboðslegar fjárhæðir sem settu líklega ríkustu ættir landsins á höfuðið og það má ekki gerast!

 

Hulda Björnsdóttir