Barátta fyrir réttlæti, virðingu og sanngirni !

7.mars 2017

Fyrirsögnin er ekki mín. Hún er það sem Helgi P. talsmaður Gráa hersins viðhafði á Húsavík. Þetta virðist vera logo hersins.

Auðvitað er ekkert nema gott um svona áform að segja og þetta eru undur falleg orð.

Nú virðist herinn vera að fara í herferð um landið, eða það er allavega mín ályktun.

Þessi herferð gæti verið, ef ég legg út frá þeim orðum talsmannsins sem hafa verið birt, barátta og peningasöfnun fyrir lögsókn á hendur ríkinu fyrir að skerða áunnin réttindi úr Lífeyrissjóðum til þess að greiða fyrir ellilaun frá Tryggingastofnun.

Formaður Framsýnar á Húsavík gaf loforð fyrir 100.000 króna styrk til Gráa hersins ef til málaferla kæmi.

Þá álykta ég auðvitað að Grái herinn sé farinn í fjársöfnun og ætli kannski í mál við Ríkið.

Það sem vakti athygli mína í þessum skrifum, eða birtingu á málflutningi talsmanns hersins, var að skerðingar vegna vinnuframlags virðast hafa vikið aðeins til hliðar í málflutningnum og er ég auðvitað himinlifandi yfir því.

Það hefði verið ægilega spennandi ef herinn hefði gefið út yfirlýsingu þar sem hann segðist nú leggja upp í herferð um landið til þess að kynna málefni aldraðra !

Ég ætla ekkert að vera með gagnrýni á það sem vel er gert en mikið má herinn halda vel á spöðunum til þess að vinna traust allra eldri borgara.

Auðvitað er sumum eldri borgurum alveg nákvæmlega sama um einhvern hóp innan FEB í Reykjavík. Það er fullt af eldri borgurum sem hafa það fínt og láta sér ekki koma við þó einhver örfá þúsund gamalmenna og eldra fólks berjist í bökkum.

Var ekki birt nýlega upplýsandi könnun um að 70% af eldri borgurum hefðu það bara fínt? Ég man ekki betur en hafa séð eitthvað slíkt fljóta fyrir.

Ein vinkona mín sagði um daginn að hún væri orðin svo þreytt á þessu endalausa tali og skrifum um kjör eldri borgara og öryrkja.

Mikið skil ég hana vel. Mig langar oft til þess að vera bara skemmtileg og skrifa um ævintýri og spennandi hefðir sem ég hef kynnst hingað og þangað í heiminum. Það er þó eitthvað sem dregur mig áfram og lætur mig ekki í friði þegar ég þykist vera orðin þreytt á öllum þessum barlómi um kjör þeirra sem eiga ekki mikinn stuðning í þjóðfélagi bullandi gróða fárra.

Ég er hins vegar hálf hrædd um að frekjugangur og heimtufrekja sé ekki vænlegur til árangurs.

Þegar við hugsum um þá sem vinna á lágmarkstöxtum, ef við hugsum einhvern tíman um þá, blasir við gengdarlaust óréttlætið.

Það er von að vinnandi fólk varpi fram spurningu um hvort það borgi sig yfirleitt að vera að koma sér til og frá vinnu með ærnum kostnaði og bera kannski nokkra tugi þúsunda úr býtum þegar skattar og ferðakostnaður ásamt húsaleigu hefur verið greiddur.

Það er flott að skrifa endalaust um að ellilaun eigi að vera hálf milljón á mánuði.

Er það hins vegar raunhæft, og til þess að sameina þjóðina á meðan lægstu laun eru ekki til mannsæmandi framfærslu?

Það þarf að gæta þess að etja ekki hópum saman.

Það er nefnilega þannig að fleiri en öryrkjar og eftirlaunaþegar flýja landið. Unga fólkið flýr ekki síður.

Kannski verður Íslandi bráðum eins og Portúgal. Bæirnir tæmast, unga fólkið flytur og eftir sitja gamlingjarnir og hinir vellauðugu.

Er það óskastaða Íslands?

Er ekki kominn tími til þess að allir í landinu geti lifað af mánuðinn?

Eitthvað mikið þarf að gerast til þess að breyta hugsunarhætti heillar þjóðar sem virðist láta hvað sem er yfir sig ganga og notar vopnið sem hún hefur, eina vopnið, kosningaréttinn til þess að halda ástandinu við og gæta þess að ekkert breytist.

Hulda Björnsdóttir