Milli lífs og dauða!

15.febrúar 2017

Margir þeir sem komnir eru yfir 65 ára aldur standa frammi fyrir vali.

Þeir standa frammi fyrir því að vera rétt bráðum komnir á eftirlaun og farnir að taka út sparnað sinn hjá Lífeyrissjóði.

Sparnaður þeirra hefur verið alla starfsæfi þeirra og öllum gert að greiða í Lífeyrissjóð og safna þannig til áranna þegar hætt er að vinna og farið að njóta ávaxta erfiðis. Það er gott að spara og vita að maður verður ekki slippur og snauður þegar vinnumarkaðurinn er ekki lengur það sem lífið snýst um.

Þessi hópur á líka að fá ellilífeyri frá ríkinu og greiðir Tryggingastofnun hann. Ellilífeyririnn verður til af skattpeningum fólks sem hefur verið að afla tekna og greitt skatta. Þeir sem ekki hafa getað unnið vegna veikinda eða annarra orsaka eiga líka rétt á þessum lífeyri frá Tryggingastofnun.

Svo undarlega bregður nú við að þeir sem aldrei eða sjaldan hafa greitt skatta þrátt fyrir vinnu sem þeir hafa fengið greitt fyrir, þetta eru skattsvikararnir, eiga líka rétt á bótum frá ríkinu.

Samkvæmt nýju lögunum um Almannatryggingar er rekinn áróður fyrir því að bæta þurfi kjör allra og er það auðvitað rétt.

Hins vegar svíður mér sárt þegar ég hugsa til þess að sumir hafi komist upp með svarta vinnu, kannski mest allt líf sitt, aldrei borgað skatta og aldrei safnað í lögbundna lífeyrissjóði en eiga samt rétt á bótum frá hinu opinbera.

Er ekki eitthvað einkennilegt við kerfi sem virkar svona?

Auðvitað má ekki tala um þetta.

Á sama tíma og svörtu sauðirnir glotta út í bæði er fólk sem hefur farið eftir öllum reglum samfélagsins og borgaða alla sína skatta og skyldur látið hálf svelta af naumt skömmtuðum bótum. Lífeyris sparnaðurinn ést upp vegna skerðingareglna í nýju lögunum og við sem höfum sparað til efri áranna erum sár og reið yfir því að mest allt sé hirt af okkur.

Til hvers vorum við eiginlega að borga í öll þessi ár til sjóða sem borga formönnum sínum margfaldan árslífeyri okkar á mánuði?

Til hvers?

Nu á að fara að kjósa nýjan formann í VR og verður fróðlegt að sjá hvort eitthvað breytist. Ég veit ekkert um þennan mann en vona bara að hann verði mannlegri en fyrirrennari hans og að hann stilli launum sínum og annarra sem starfa fyrir félagið í hóf.

Fólk sem komið er á eftirlaunaaldur eða er á leiðinni þangað á val.

Það getur valið milli lífs og dauða.

Velji þetta fólk að flytja úr landi velur það líklega lífs leiðina en sé valið hins vegar að þrauka á Íslandi og reyna að skrimta af því sem þessum hópi er skammtað er líklegt að verið sé að velja dauðann frekar en lífið.

Auðvitað deyjum við öll fyrr eða síðar. Það er jú gangur lífsins en ef við erum svo heppin að eiga mörg ár í farteskinu og fleiri framundan þá eru það mannréttindi að geta gengið um lífið sem eftir er með upprétt bak.

Ég hef lengi haldið því fram að ég hafi verið verðfelld þegar ég fór að taka eftirlaun frá Íslandi.

Ég bý ein og fæ ekki og hef aldrei fengið heimilisuppbót bara vegna þess að ég bý ekki við sult og seyru á Íslandi.

Í nýju lögunum var svo sniðuglega gengið frá því að ekki þyrfti að greiða of mikið til eldri borgara landsins og búin var til heimilisuppbót sem partur af lífeyri, en ekki bara höfð ein tala sem héti eftirlaun eða ellilífeyrir eða hvað svo sem þingmönnum þóknast að kalla þetta.

Hefði talan verið ein væri ég jafn mikils virði og þeir sem búa á Íslandi og ég líkleg ekki endalaust vælandi um misrétti og mannréttindabrot.

Þegar eftirlaunaþegi ákveður að flytja úr landi skerðast lögbundnar bætur hans. Hann fellur að verðgildi.

Ég er ekki að biðja um að við sem kjósum að velja lífið og lifa því erlendis, eigum að fá styrki fyrir strætó og heimilishjálp og bílastyrk og frítt í sund eða það sem sveitarfélögin láta af hendi rakna.

Ég er bara að tala um ellilaun, þau eiga að vera óskert hjá okkur sem kusum að flytja úr landi þar sem þeir ríku moka að eigin garði eins og þeir eigi lífið að leysa og sjá til þess að ekki séu til fjármunir fyrir þá sem minna mega sín í þjóðfélaginu eða fyrir þá sem komnir eru á eftirlauna aldur.

Við sem erum komin á eftirlaunaaldur eigum val. Valið stendur á milli lífs og dauða.

Þeir sem gefa sig út fyrir að berjast fyrir hagsmunum eldri borgara minnast aldrei á þetta val og hvernig farið er með þá sem velja lífið.

Þessi hópur á engan málssvara, það er enginn baráttuhópur sem heldur fundi með alþingismönnum og segir þeim frá réttindabrotum á þessum hópi. Það er enginn sem kemur í útvarp eða í dagblöð og heldur kjörum þessa hóps til haga.

Við sem höfum varið lífið fram yfir dauðann og flutt erum dreifð um heiminn. Þess vegna er góð byrjun að búa til Facebook síðu fyrir þennan hóp sem er ekki tengdur Gráa hernum eða þeirra undirtyllum.

Við getum orðið afl, afl lífsins, og sameinað krafta okkar og látið frá okkur heyrast. Það tekur tíma og vinnu og tel ég að þeirri vinnu og tíma væri vel varið.

Það getur verið skemmtilegt að kalla svona síðu Ellismelli eða Silfurskottur en ég er á þeirri skoðun að við þurfum ekkert að vera feimin við að halda höfði hátt og bera okkur vel. Ég get ekki séð að ég sé gömul og líklega verð ég aldrei gráhærð. Það klæðir mig ekkert sérlega vel og vil vera flott.

Svona síða er ekkert gamanmál. Hún tekur á grafalvarlegu máli, sem er barátta upp á líf og dauða. Við þurfum ekki að vera feimin við að segja sannleikann og hann er ekki mjög fagur eða mjúkur og alls ekki jákvæður.

Mér hugnast vel nafnið sem vinur minn stakk upp á í byrjun og stakk mig aðeins fyrst.

Milli lífs og dauða.

Þetta nafn mundi vekja athygli eins og einn lesandi minn benti á og er það ekki einmitt það sem við þurfum? 

Við þurfum að ná til fólks sem ræður einhverju og þar virka engin vettlingatök eða grín.

Við erum ekki grín hópur, við erum ekki gráhærður her, við erum fólk sem berst upp á líf og dauða til þess að geta lifað sæmilegu lífi síðasta hluta ævinnar.

Hulda Björnsdóttir