Nokkrar staðreyndir um nýja landið mitt

16.janúar 2017

Ég hef stundum haldið því fram í skrifum mínum að Portúgal sé fátækt land og upp hafa risið mótmælaraddir, háværar mjög og heimtað tölur og sannanir.

Ég fer ekki út í viðræður hvorki hér eða á facebook þar sem menn eru oft á tíðum með ótrúlegar fullyrðingar og smátt og smátt hef ég lært að vera ekkert að gera athugasemdir eða hafa skoðanir á því sem verið er að ræða. Mér þykir þó auðvitað vænt um ef einhver sér sig knúinn til þess að hafa skoðun á því sem ég er að skrifa hér og svara ég ef mér finnst þörf á, annars leyfi ég þeim sem ritar að hafa sína skoðun í friði fyrir gáfulegum athugasemdum mínum.

Hér eru nokkrar athygliverðar staðreyndir um íbúa Portúgal sem ég rakst á fyrir tilviljun.

Það eru ríflega 10. milljónir manna sem búa í landinu, og af þeim geta 980.000 ekki labbað upp stiga, 27.659 eru blind og 26.860 þúsund eru heyrnardauf. 69 þúsund eiga við andlega erfiðleika að stríða samkvæmt nýrri skýrslu "The Statistics of Defieciencies or inabilities" 65% af þessu fólki eru konur yfir 65 ára og yfir 56% hafa að minnsta kosti eitt af þessum vandamálum.

Ég hef oft undrast þá hefð sem er hér í landi að labba sem allra minnst og leggja bílum helst uppi á tröppum.

Þar sem lyftur eru í boði ásamt stigum er næstum víst að lyftan verður fyrir valinu.

Ég hef verið dugleg að sækja líkamsræktarstöðvar síðan ég kom til landsins og hefur það vakið athygli bæði hjá vinum mínum í stöðvunum og ekki síður meðal heilbrigðisstéttarinnar. Þyki ég vera náttúruundur því íbúar landsins á mínum aldri gera ekki svoleiðis. Algengara er að minn aldursflokkur taki sér stöðu, eða réttara sagt setjist niður í sófa við sjónvarpið og eyði deginum þar sér til heilsubótar. Oft horfir þetta fólk á flotta þætti um líkamsrækt og alls konar holla lifnaðarhætti og stendur síðan upp og röltir fram í eldhús, ef sjónvarpið er ekki í eldhúsinu, sem það oft er vegna kuldans. Þegar í eldhúsið kemur er tekinn til dásamlegur matur, hráefni sem hægt er að hrópa húrra fyrir, grænmeti og fallegur fiskur til dæmis. Allt er nú sett í pott eða á pönnu og drepið með köldu blóði. Grænmetið er soðið í hel og fiskurinn syndir í fullri pönnu af feiti og drukknar endanlega þar. Öll bætiefni rokin út í veður og vind. Svo er dreypt á dásamlegum dýsætum bjór fullum af dýrindis kaloríum sem setjast framan á maga þeirra sem drekka og liðið allt virðist komið að minnsta kosti átta mánuði á leið.

Ég hef aldrei á ævinni séð eins marga ólétta karlmenn og hér í landi. Þeir leka beinlínis af stráunum.

Þegar ég spurði fólk hvort það tæki einhver bætiefni var horft á mig eins og naut á nývirki. Hvað var útlendingurinn nú að þvæla? skein út úr augum þeirra.

Auðvitað eru hér bændur á góðum aldri, svipuðum og ég er á, sem klifra upp í tré eins og ekkert sé en þeir hafa heldur ekki hina ógnvænlegu bumbu framan á sér og konurnar eru dásamlega hjólbeinóttar. Flest þetta fólk er hvorki læst né skrifandi en alveg dásamlegar manneskjur sem segja mér með tárin í augunum að þau vildu svo gjarnan geta lesið. Það kemur við hjartað og bræðir jafnvel hinar hörðustu sálir að sjá sorgina í augum þessa blessaða fólks, en svona var þetta ekki fyrir svo löngu síðan hér í landi þar sem gull lekur af greinum lítils hóps og þorri alþýðu lepur dauðann úr skel og rétt kemst af með lágmarkslaun fyrir vinnu sína.

Lágmarkslaun eru innan við 500 evrur á mánuði en það kostar 30 þúsund evrur á mánuði að halda við gróðri og blómum hjá forsetanum! Ekki á ári, á mánuði!

Skattsvik eru hér algeng og eru þau kölluð portúgalska leiðin.

Ég lét mér detta í hug að auka tekjur mínar aðeins fyrir nokkrum árum og fór á stúfana til þess að athuga hvernig það væri gert lagalega. Fljótlega var mér sagt að nota bara Portúgölsku leiðina og ég hætti við allt saman þar sem ég er í fyrsta laga ekki hlynnt mútum og skattsvikum, og í öðru lagi er mér kunnugt um að vel er fylgst með útlendingum og hvort þeir borgi ekki örugglega það sem keisarans er.

Minnir þetta ekki pínulítið á litlu eyjuna í norðri?

Hvað ætli það kosti til dæmis að halda við garðinum hjá ýmsum ráðherrum á eyjunni?

Og bílakostnaður hjá þeim sömu, hvað ætli hann sé mikill?

Svo þarf að hafa tvo aðstoðarmenn með yfir milljón á mánuði, minna má nú ekki vera á landi þar sem gullið lekur af frosnum trjánum í roki og snjókomu og flýgur til örfárra stjórnarherra á eyjunni fögru í norðrinu.

Á sama tíma er öryrkjum og ellilífeyrisþegum sagt að eta það sem úti frýs, sem er auðvitað ekki erfitt yfir háveturinn, og vera ekki að kvarta endalaust. Skilur þetta fólk ekki, sérstaklega ellilífeyrisþegar, að það hefur aldrei verið betra að búa á Íslandi en einmitt í dag?

Skilur þetta fólk ekki að það hefur verið að spara í lífeyrissjóði til þess að hjálpa forystumönnum þar að lifa af og skilur þetta fólk ekki að forystumenn lifa ekki af minna en tæpum 2 milljónum á mánuði? Auðvitað er þetta fólk, það er ellilífeyrisþegar, allt komið yfir 65 ára aldurinn og auðvitað farið að förlast sýn á hvernig venjulegur ráðherra og aðrir ráðamenn þurfa að punga út í veislur og alls kyns nauðsynjar svo hægt sé að stjórna þessum ágætu ráðuneytum sem sjá um að skammta lýðnum.

Svo heldur þetta dót, elliærir ellilífeyrisþegar yfir 65 ára, að það sé bara hægt að láta það sleppa við að borga skatta og skyldur og að það geti bara fengið bætur frá ríkinu eins og það lystir þó það sé að burðast við að vinna eitthvað aðeins eða hafi sparað í sjóði.

Jesus minn, það getur alveg ært óstöðugan að þurfa að stýra svona landi!

Lýðurinn kvartar og kvartar og kvartar.

Ekki kvarta stjórnmálamenn sem leggja nótt við dag til þess að þurfa ekki að leggja of mikið á sig og allavega að sjá til þess að sæmileg laun séu greidd fyrir vinnuna þeirra. Svo er lýðurinn að þvargast yfir því að kjararáð ákveði laun ráðamanna. Eitthvað mundi nú heyrast frá þessum lýð ef alþingi ákveddi launin.

Og ekki batnar það þegar lýður heimtar að þingmenn séu í vinnunni sinni. Hvað er eiginlega að þessum lýð? Ég bara spyr.

Svo vill fólk fá ódýrt húsnæði í ofanálag við mat til þess að borða.

Mér er svo misboðið yfir allri þessari ótrúlegu heimtufrekju lýðsins á Íslandi að ég held ég hætti bara að skrifa í bili. Þetta nær engri átt. Áttið ykkur nú einu sinni á því að þeir sem ráða eru mikilvægari og verðmætari en einhver ellilífeyrisþegi yfir 65 ára úti í bæ. Þetta liggur svo ljóst fyrir að allir hljóta að skilja þetta, eða hvað?

Svo eru öryrkjar líka að kvarta yfir brostnum loforðum. Ha! Geta þeir ekki bara allir farið út að vinna? Þurfa þeir eitthvað að fá bætur og alls konar? Geta þeir ekki bara komið sér út úr húsi og verið eins og annað fólk? Ég get alveg ímyndað mér að svona hugsi stjórnmálamenn stundum og dæsi yfir heimtufrekju lífeyrisþega.

Mér dettur reyndar stundum í hug að einn góðan veðurdag gætu einhverjir úr fjölskyldum þeirra sem ráða yfir landinu orðið fyrir því að verða öryrkjar eða veikjast og þurfa á spítala. Hvað gerðist þá? Mundi viðhorfið breytast? Ég bara veit það ekki en líklega er allavega ein ætt í landinu búin að safna svo miklu af auðæfum þjóðarinnar í sína skál að svoleiðis hefði engin áhrif.

Það sem mér finnst einkennilegast af þessu öllu er að fólk skuli aftur kjósa sama sullið og var fellt fyrir nokkrum mánuðum. Hvað er eiginlega að íslensku þjóðinni? Er þrælsóttinn ríkjandi eða hvað? Getur verið að það sé einhvers konar sjálfspíningar þörf sem setur kross við öflin sem steyptu landinu í glötun fyrir átta árum, svo þessi sömu öfl geti haldið áfram að safna fyrir sig og láta almenning borga?

Þetta er allt fyrir ofan minn skilning og er ég þó með óvenju háa greindarvísitölu. Líklega hefur greind ekkert með þetta að gera. Greindin stjórnar ekki græðginni!

Hulda Björnsdóttir