Sunnudags hugleiðing

 

Hér sit ég á sunnudagsmorgni og dásama hvað ég er ótrúlega gæfusöm og hvað líf mitt er yndislegt.

Sólin skín á skrifstofu hliðina á íbúðinni minni og vermir glervegginn á svölunum.  Allar hurðir opnar til þess að hleypa hlýjunni inn.

Við opnum dyr og glugga þegar sólin skín og byrgjum svo allt þegar hún siglir hægt og rólega fyrir hornið og tekur að verma framhliðina. Bílarnir eru enn með frost á rúðum þó klukkan sé orðin rúmlega ellefu að morgni og grasið er með fallega hvíta slikju yfir sér sem hverfur brátt undan hita sólar.

Svona er þetta á hverjum morgni þennan janúar og samkvæmt veðurspá fyrir næstu 20 daga lítur út fyrir að ekkert rigni sem er óvenjulegt og ég sem er búin að verða mér úti um þessar dásamlegu galossur til þess að vaða yfir í bílskúrinn minn.

Auðvitað kemur rigningin fyrr eða síðar en er á meðan er og ekkert annað að gera en dásama það.

Það hlakkar svolítið í mér, eiginlega mikið, þegar ég hugsa um rigninguna og vatnið sem seytlar inn í bílageymsluna en kemst ekki þetta árið inn í minn skúr. Ég er nefnilega búin að framkvæma hótunina frá því í fyrra! Renna úr áli lokar mínum og vatnið finnur sér leið inn í alla hina en lætur minn í friði.

Útlendingurinn hefur hætt að moka vatni út og er núna bara andstyggilegur og á meira að segja galossur með rósum og getur vaðið inn í sinn skúr og náð sér í við í arininn og alles.

Getur ekki verið dásamlegra fyrir déskotans útlendings píuna, hugsa kannski nágrannar hennar.

Nú kann ég að skrifa blogg og get setið hér í sólinni og bullað eins og ég vil án þess að nokkur komi vörnum við og meira að segja á máli sem fáir skilja. Hvers er hægt að óska sér dásamlegra?

Vinur minn hjálpaði mér í byrjun, eða hvatti mig, og ég er bara sæl með mig.

Kann reyndar ekki eitt og annað sem hægt er að gera með svona bloggi. Veit til dæmis ekki hvernig á að setja inn myndir og nenni ekki að grúska í því. Auðvitað kemur að því einn daginn að ég fatta þetta en það er framtíðin. Nútíðin eru bara orð og þau verða að nægja.

Á morgun verður ekkert blogg svo þeir sem lesa þetta í dag geta andað léttar.

Á morgun verð ég uppi á spítala og hjúkrunarfólk og læknar að stússa við mig. Ég fékk hringingu frá þeim á föstudaginn og dansaði um gólfið hjá vinkonu minni sem starði á mig og sagðist aldrei hafa séð neinn glaðan yfir því að fara á spítalann. Hún þekkir mig vel og veit að ég er pínu rugluð en hefur lúmskt gaman af.

Ritarinn sagði mér að borða ekkert frá klukkan 11 um morguninn, aðgerðin átti að fara fram klukkan hálf tvö!

Svo sagði hún mér hvert ég ætti að koma og gekk úr skugga um að ég færi ekki að hálfvitast til þess að koma akandi á eigin bíl. Doktora Joanna hefur líklega lagt línurnar og fundist líklegt að ég léti mér detta í hug að vera ekkert að ónáða einn eða neinn og ég mundi setjast upp í drossíuna mína og keyra sjálf!

Doktora Joanna er skynsöm kona!

Á laugardaginn hringdi svo Doktora Joanna sjálf til þess að ganga úr skugga um að ég hefði skilið ritarann alveg rétt.

Ekki borða neitt eða drekka eftir klukkan 7 15 um morguninn, sagði hún.

Eins gott að hún hringdi, hefði ég farið eftir ritaranum yrði ég send heim!

Útskýrði doktoran nú allt fyrir mér aftur og sagði mér meira að segja hvert ég ætti að koma. Það er eiginlega svoldið mikilvægt að vita hvert maður á að fara í svona tilfelli og ekki getur Garmína mín hjálpað mér.

Jæja, allt fór þetta á besta veg og nú get ég lagt land undir fót með Helenu í fyrramálið og við villumst ekki. Ég þarf að vakna klukkan 6 og borða morgunmat. Ekki get ég svelt allan daginn eða hvað?

Þegar búið verður að skera og ganga úr skugga um að ég geti staðið upp án þess að lyppast niður á gólfið kemur Helena aftur og vippar mér heim í rúmið mitt, einhvern tíma seint um kvöldið.

Bráðum get ég svo flutt yfir á vinstri hlið í rúminu mínu og farið að LESA bækur á kvöldin í stað þess að HLUSTA á bækur. Ég er búin að hlusta á sömu bókina í tæpa tvo mánuði núna og hef ekki hugmynd um hvernig hún er. Sá sem les svæfir mig alltaf! Þetta er allt öðru vísi þegar ég get lesið sjálf, skiljiði.

Ég er svooooo spennt og hlakka svooo mikið til næstu daga.

Á föstudaginn verð ég allan daginn í Coimbra, fyrst á fundi með endurhæfingar lækninum í Covonce, eldsnemma um morguninn, svo fer ég til fundar við Doktor Daniel á hinum spítalanum í borginni og þar verður annar fundur um annað mál eftir hádegi.

Það er sko þannig hér í landi að við fundum um alla hluti, og tölum leeeeeengi og ítarlega um hvert málefni svo þetta tekur allan daginn hjá mér á föstudag. Ég er búin að læra að vera voða þolinmóð og hlusta og svo hef ég líka lært að það er flott að spyrja aftur að minnsta kosti 3 svar til þess að vera alveg viss.

Semsagt á föstudag verður nánasta framtíð mín skipulögð og ég get farið og fengið mér dásamlegan alvöru kínverskan mat á milli funda á uppáhalds veitingastað mínum í Coimbra sem býr til ekta kínverskt, ekki bara eitthvað aðlagað jukk.

Í gær fékk ég mér mat í Dolce vita og þvílíkur viðbjóður. Ekta portúgalskt sull fljótandi í fitu og hálf kalt. Oj bara! Ég gat ekki þrælað ofan í mig ógeðinu og nennti ekki að fara að æsa mig upp svo ég yfirgaf diskinn og arkaði yfir að jógúrt ísbúðinni þar sem hægt er að fá blöndu sem líkist morgunmat með korni og fullt af ávöxtum og frosnu jógúrti. Ég var svöng og þetta bætti upp fljótandi kjúklinga ógeðið.

Ég skil eiginlega ekkert í mér að láta mér detta í hug að fá mér kjúklinginn, en hvað gerir maður ekki þegar hungrið sverfur að?

 Eftir jógúrtið strollaði ég yfir í uppáhalds búðina mína þar sem allt er svo himin dýrt að mig dreymir ekki um að fjárfesta í neinu en samt flott að skoða. Þegar ég kom út rak ég augun í skóbúðina sem margir höfðu bent mér á þegar ég var að leita dauðaleit af gúmmí stígvélunum. Þessi búð heitir Eureka eða eitthvað svoleiðis og er stór, björt og falleg og þar inni eru himneskir skór sem mig mundi aldrei dreyma um að stíga í. 20 cm hælar og þykkir botnar en svoooooo kúl. OHHHHHHH

Ég rölti um og í áttina sigldi hár, mjög hár, og grannur ungur maður með þykkt og mikið skegg á hökunni. Ætli hann sé gyðingur hugsaði ég?

Ég gerði mitt ýtrasta til þess að losna við hann og sagðist bara vera að skoða, sem ég var. Ég var ekki að fara að kaupa skó. Á nægar birgðir til næstu ára, en hann gaf sig ekki og leiddi mig um og sýndi mér alls konar dásemdir og ég stundi af vellíðan. Fallegir skór geta alveg dáleitt mig og drengurinn var með svona líka þægilega þýða rödd og ég var varnarlaus.

Hann sýndi mér fullt og ég sagði honum frá fallegu skónum í Kína sem voru búnir til fyrir fætur sem voru 3 númerum minni en mínir og hlátri nemenda minna þegar ég og þær vorum að reyna að finna eitthvað sem gæti komist á öskubusku táslurnar mínar en fundum ekkert nema herraskó.

Ungi maðurinn hló ekki en hann brosti voða blítt. Líklega hefði skeggið hlaupið til ef hlátur slippi út, eða þannig, ég segi bara svona, veit að þetta er svoldið andstyggilegt.

Skórnir í búðinni eru allir framleiddir í norður Portúgal og reynsla mín af þeirri framleiðslu er ekki sérlega góð. Fjárfesti í einum fyrir 5 árum og þeir entust í eitt ár. Ungi maðurinn fullvissaði mig um að það hefði verið undantekningar tilfelli! Já, já. Það má auðvitað segja manni hvað sem er en hann var ljúfur og þegar ég kvaddi lofaði ég að koma seinna og kaupa þá kannski eitthvað. Það eru dásamlega flottir kuldaskór, háir upp að hnjám, sem ég gæti hugsað mér að máta þegar búið er að endurhæfa handlegginn og ég get farið að klæða mig í skó og föt án þess að allt halli út á hlið til vinstri, eða þannig.

Ég elska lífið.

Það gerist alltaf eitthvað skemmtilegt á hverjum degi og ævintýrin leynast jafnvel í viðbjóðslegum kjúklingi fljótandi í feiti sem er skipt út fyrir unaðslegt ávaxta jógúrt.

Þetta er bara spurning um að velja rétt!

Hulda Björnsdóttir