Geðveik þjóð kýs geðveiki á þing, eða hvað?

 

Ég hef velt því nokkuð fyrir mér hvernig þeir sem bjuggu til hið nýja frumvarp um lög um Almannatryggingar hugsuðu þegar þeir voru að finna út kostnaðinn.

Það átti að einfalda kerfið!

Með því að hafa bara eina tölu fyrir lífeyri var kerfið einfaldað.

Síðan var bætt inn heimilisuppbót og lífeyrir lækkaður sem henni nam.

Frítekjumark var lækkað.

Skerðingarreglur eru þessar:

Það skerðist lífeyrir og það skerðist líka heimilisuppbót, að vísu um mismunandi prósentur, en þarna var komin viðbót til þess að lækka lífeyrinn. Semsagt heimilisuppbótin.

Þegar upp er staðið hver borgar?

Er það ríkissjóður?

Eða eru það lífeyrisþegar sjálfir?

Það er rætt um að laun fólks sem er yfir 67 ára og er enn á vinnumarkaðinum verði að engu með þessum nýju lögum.

Það má líta á málið þannig að kjósi vel menntað hraust fólk á öllum aldri  að vinna og skapa verðmæti í þjóðfélaginu hvort sem það eru andleg eða veraldleg verðmæti, þá missi það hluta af eftirlaunum sínum og jafnvel öll eftirlaunin frá Tryggingastofnun ríkisins.

Þetta fólk hefur greitt skatta og skyldur allt sitt líf til samfélagsins og lagt sitt af mörkum til þess að byggja upp nútíma þjóðfélag.

Nú er, með þessum nýju ólögum, verið að hvetja þetta fólk til þess að leita sér að svartri vinnu, fara af vinnumarkaðinum eða halda áfram að vinna og tapa áunnum réttindum.

Það gleymdist að hugsa um hve mikilvægt framlag þessa fólks til samfélagsins enn er, jafnvel þó það hafi verið svo gæfusamt að ná 67 ára aldri.

Það var heldur ekki hugað að því hve atvinnuþátttaka er mörgum mikilvæg og hvernig hún stuðlar að betri heilsu og meiri andlegum lífsgæðum.

Það var ekki skoðað hve lækniskostnaður og heilsugæsla gætu tekið stökk upp á við þegar fólk á besta aldri neyddist til þess að setjast í helgan stein í stað þess að halda áfram starfi sem því líkaði og gaf því lífsfyllingu.

Þó ég hafi hér á undan talað um vel menntað fólk og þekkingu er ekki síður mikilvægt  framlag þeirra sem enga eða litla menntun hafa en hafa starfað til dæmis í ummönnunar þjónustunni. Þjóðfélag þarf á öllum þegnum að halda, ekki bara þeim sem eru langskólagengnir og allir ættu að vera jafn mikils metnir.

Þegar fólk veikist er ekki spurt um menntun eða starfsreynslu.

Ég veit ekki hvað það eru margir lífeyrisþegar sem búa erlendis en þeir missa allir rétt til heimilisuppbótar.

Mér finnst nokkuð skondið að ég skuli vera verðfelld við það eitt að spara þjóðfélaginu kostnað við heilsugæslu á mér og önnur hlunnindi sem ég nyti ef ég byggi á Íslandi. Við sem búum erlendis greiðum meira niður af lífeyri okkar frá TR en aðrir þegnar þjóðfélagsins.

Niðurstaða mín eftir þessa þanka sem skutu upp kollinum í gær þegar ég beið eftir lækni mínum á spítalanum hér í Portúgal, er að þeir sem settu saman lög um almannatryggingar sem samþykkt voru nú fyrir jólin hafi útspekúlerað hvernig hægt væri að láta lífeyrisþega greiða hækkun á lífeyri fyrir þá sem uppfylltu eftirfarandi þrenn skilyrði:

1. Höfðu greitt í lífeyrissjóð og sparað til efri ára

2. Voru með góða heilsu og vildu og gátu haldið áfram að starfa eftir 67 ára aldur

3. Höfðu flutt úr landi og bjuggu þar meira en 6 mánuði af ári. 

Ég veit ekki hverjir eiga að berjast fyrir bættum kjörum þessa hóps í þjóðfélaginu. Það eru verkalýðs foringjar sem eru á himinháum launum miðað við sauðsvartan almúgann sem mér gætu dottið í hug en ég er ekki bjartsýn á að þeir skilji hvað málið er alvarlegt.

Verkalýðs foringjar þessir hafa samið um smánarlaun fyrir þá lægst launuðu á meðan þeir sjálfir mata krókinn greitt.

Það er grátlegt að heyra manneskju sem hefur verið í forystu fyrir verkafólk í áratugi segja að það hafi komið henni á óvart hve bágt ástandið sé hjá sumum.

Slík manneskja og fleiri sem sitja við samningaborð og bera svo upp ótrúlega samninga fyrir félagsmenn þyrftu að skoða sinn gang og eins og ég hef sagt áður, reyna að lifa af lægstu töxtum þó ekki væri nema í 3 mánuði eða svo. Hætt er við að eitthvað af hinum fögru bumbum mundu minnka við hin breyttu lífs skilyrði og fagrar undirhökur hverfa.

Ég vona að upp rísi hópur fólks með hugsjónir og skilning á því hvað lífið er í öllum regnbogans litum og sameinist til þess að bæta kjör þeirra sem eru komnir af léttasta skeiði.

Það er gott og blessað og alveg sjálfsagt að hjálpa þeim sem aldrei hafa borgað í lífeyrissjóð og eiga engan sparnað til efri áranna en það er ekki sjálfsagt og eðlilegt að þeir sem hafa sýnt fyrirhyggju og sparað eigi að greiða fyrir þann hóp.

Eitthvað alveg ótrúlegt er bogið við slíkan hugsanahátt og ekki síður að heil nefnd skuli árum saman geta sett saman lög sem festa slíkt óréttlæti í sessi.

Hvað voru alþingismenn sem samþykktu þessi ægilegu ólög að hugsa? Var jólasteikin, kalkúninn og ostrurnar og allar kræsingarnar að stríða þeim?

Fallegu loforðin sukku í sósunni sem beið handan við hornið og hinir LÁGLAUNUÐU NÝJU ÞINGMENN gátu glaðir unað við sitt!

Svona er þetta á landinu þar sem frægur stjórnmálamaður lýsir því yfir að þjóðin sé geðveik að sjá ekki hve allt sé dásamlegt á þessu fallega landi.

Geðveik þjóð hlýtur að kjósa geðveikina á þing, eða hvað?

Hulda Björnsdóttir