Áramótaheit! Ég strengi ekki slík!

 

Þá er runnið upp nýtt ár með óvæntum uppákomum.

Margir strengja heit um þessi tímamót.

Hér í landi borðum við 12 gular rúsínur um miðnætti og ein ósk fylgir hverri.

Vinkona mín hringdi í mig í gær og hvatti mig til þess að gleyma nú ekki óskunum og lofaði ég að standa mig. Hún vildi líka að ég borðaði súkkulaði. Eitthvað þurfti ég til þess að lífga upp á tilveruna þennan síðasta dag ársins.

Er það ekki undursamlegt að eiga svona vini? Það eru ekki allir svo ríkir.

Þegar ég lít til baka yfir árið 2016 þá fyllist ég þakklæti. Árið hefur verið í mörgu ólíkt öllum öðrum árum eins og venjulega. Ég hef þrisvar verið á spítala um ævina og voru tvö skiptin á liðnu ári.

Í fyrsta sinn sem ég var svæfð á spítala var fyrir mörgum árum þegar ég var rétt dauð en frábærum læknum tókst að hressa mig við og lífið hélt áfram.

Næstu 2 skipti voru árið 2016, annað þar sem hjartað var lagað og hitt saumaskapur á öxl og handlegg þar sem brotin voru negld saman með vír.

Ég hef verið svo heppin að læknarnir sem hafa annast mig hér eru ungir og fullir af áhuga, það er að segja þeir sem hafa skorið mig. Heimilislæknirinn minn er orðin þreyttur og stækkar og stækkar í hvert skipti sem ég sé hann, sem er ekki oft.

Það breytir öllu þegar maður er veikur að hafa fitt, fallega, góðhjartaða lækna. Ég var í byrjun svolítið hrædd við hjartaskurðlækninn.  Hann var að flýta sér heil ósköp og ég skildi ekki helminginn af því sem hann var að segja mér.Allt breyttist þetta þó þegar ég talaði við hann aftur og hann reyndist hinn allra besti fagmaður sem lagaði það sem hægt var að laga og nú tikkar hjartað eins og aldrei hafi neitt bjátað á.

Beinaskurðlæknirinn er ung og falleg kona sem veit nákvæmlega hvað hún er að gera. Hún útskýrði allt vel og vandlega og skurðurinn er svo dásamlega nettur og fallegur að hann þvælist ekkert fyrir fegurðar smekk mínum, eða kannski betur orðað fyrir smámunasemi minni!

Eftir áramótin, núna, á þessu nýja ári eru líklega enn tvær aðgerðir í pokahorninu og þá er búið að laga það sem laga þarf næstu 10 árin og eftir það verð ég líklega dauð.

Þetta er svona pínulítið eins og með bílana. Þegar þeir fara að eldast þurfa þeir meira viðhald en oft geta eldri bílar reynst ótrúlega seigir, bara ef eigandinn gætir þess að halda þeim vel við.

Viðhald fólksins er ekki flókið.

Heilsusamlegt líferni, hollur matur, hreyfing og bjartsýni eru töfrar sem hver og einn getur beitt.

Sumir strengja þess heit um áramót að fara í ræktina og losna við óþarfa kíló sem safnast hafa yfir hátíðirnar. Keypt eru kort, jafnvel áskrift í heilt ár, sem er ódýrasta leiðin og haldið af stað í nýjum bol og fallegum skóm.

Svona byrjar þetta oft, og tekið með trukki. Allt skal af á no time.

Eftir nokkrar vikur þar sem streð og sviti hafa ekki skilað væntanlegum skjótum árangri fer að slakna á áramótaheitinu og pínulítið vonleysi grípur um sig.

Þetta er tíminn þegar reynir á þolið og einbeitinguna! Ef hægt er að komast í gegnum fyrstu vonbrigðin og halda áfram er brautin rudd.

Holli maturinn brosir breitt framan í þig á morgnana og göngubrautin tekur þér opnum örmum, ef þú ferð í ræktina. Hafir þú ákveðið að ganga úti þá brosir öll náttúran breitt þegar þú birtist einbeitt/-ur á svip og með vatnsflöskuna í bakpokanum og arkar áfram eins og enginn sé morgundagurinn, þó hægt og rólega í fyrstu.

Ávextir og grænmeti verða bestu vinir þínir ásamt fiski og hollum horuðum mat. Grjón og fræ taka að birtast á diskinum þínum, alveg óvart, og skreyta allt með fallegu orkunni sinni. Orkunni sem verður ekki að fitu, nei þessi verður að krafti og þori til þess að takast á við lífið og tilveruna, hvað svo sem boðið er upp á.

Að dagsverki loknu tekur þú kannski upp á því að staldra við og hugleiða aðeins, bara rétt til þess að róa hugann og búa hann undir friðsæla nótt og djúpan svefn. Þú gætir hugsanlega farið í yoga tíma en fleiri leiðir eru á boðstólnum.

Ég fór í göngutúr í gær um þorpið mitt. Það var enginn á ferli. Ekki einn bíll hvað þá fólk. Mætti ég einum hundi sem ákvað að labba með mér smáspöl en gafst svo upp og settist á miðja götuna og naut þess að láta geisla sólarinnar baða sig. Þeir gera þetta stundum hérna í þorpinu, taka undir sig heilu göturnar og bílarnir stoppa á meðan kauðar færa sig aðeins til. Þetta er sældarlíf hjá hundspottunum en flestir þeirra eru reyndar ofvirkir og vilja helst éta þig ef þú vogar þér að ganga framhjá. Að þessu sinni voru allir ofvirku gaurarnir lokaðir inni og kannski búið að gefa þeim róandi fyrir kvöldið. Hvað veit ég svo sem um hundalíf í Portúgal?

Hugleiðsla á göngu er frábær. Í gær hugleiddi ég hvað er þakklát fyrir lífið. Þakklæti rann í gegnum mig eins og heitur straumur. Þakklæti til þeirra sem hafa reynst vinir í raun þegar ég þurfti á þeim að halda. Þakklæti til þeirra sem hafa stutt mig með ráðum og dáð í gegnum oft og tíðum stormasamt lífið og þakklæti til þeirra sem báru mig á örmum sér þegar ég gat ekki lyft mér upp sjálf.

Þakklæti til þeirra sem opnuðu augu mín fyrir því að líf hvers og eins er ábyrgð einstaklingsins en ekki einhvers annars.

Það er svo auðvelt að kenna öðrum um en það er líka svo auðvelt að taka ábyrgð á eigin vanlíðan og breyta henni í vellíðan með huganum einum.

Lífið er bara straumur. Straumur sem við fylgjum og við gerum alltaf okkar besta. Stundum er straumurinn eins og lygnar öldur en svo kemur ólgandi brim sem reynir að skella okkur um koll. Það er undir okkur sjálfum komið hvað við gerum. Tökum við ábyrgð eða ekki? Ef við tökum ábyrgð getum við horft bjartsýn fram á veginn en ef ekki þá verður brimrótið sterkara og skelfir okkur.

Öll lífsreynsla er til þess að læra af henni. Lexíurnar skjóta upp kollinum þar til við höfum staðist prófið og við tekur sú næsta. Þannig gengur þetta koll af kolli og augnablik örvæntingar og úrræðaleysis falla út með sjávarföllunum.

Versta lífsreynsla getur hæglega breyst í þá bestu þegar allt er skoðað í samhengi.

Ég dó ekki á skurðarborðinu fyrir mörgum árum. Mér var bjargað. Ég skildi á göngu minni um litla þorpið í gær hvað ég hef verið gæfusöm í gegnum allt lífið. Skúrirnar hafa gert mig sterkari, áföllin hafa hjálpað mér að skilja aðra betur og áramótaheit þarf ég ekki lengur að finna upp.

Sátt við lífið eins og það er fyrir mig er guðs gjöf sem ég þakka fyrir og ég er ekki ein. Ég get seint þakkað vinum mínum fyrir að bera mig yfir hindranirnar en ég vona að þeir viti hvað þeir eru mér mikils virði.

Vinkona mín sagði við mig í gær þegar ég var að tala um hvað ég væri óendanlega þakklát fyrir allt sem hún hefði gert fyrir mig, að það væri ekkert að þakka, þetta væri bara svona með vináttuna. Þegar einn þarf á hjálp að halda kemur í ljós hverjir eru vinir, og þegar vinirnir þurfa á hjálp að halda snýst dæmið við og þiggjandinn verður gefandi. Þetta sagði hin dásamlega vinkona mín og hún er vitur ung kona.

Ég óska öllum vinum mínum, og þeim sem kjósa að vera ekki vinir mínir, gleðilegs nýs árs og vona að allir finni sinn innri mann á þessu nýja ári og að það verði gjöfult og vísi þeim sem á þurfa að halda inn á beinni braut og góða heilsu.

Hulda Björnsdóttir