Ferð á ströndina 29 desember 2016,

 

29 desember

Ég ákvað ég að skella mér á ströndina. Það var kalt, ekki nema 6 stig þó sólin skini í heiði en ströndin var það sem skyldi blíva í dag.

Hlý föt, auðvitað á íslendingurinn fullt af hlýjum og góðum fötum fyrir veturinn.  Skárra væri það nú og manneskjan þekkir dásamlegan íslenskan hönnuð sem hefur búið til flesta hennar heitustu og bestu vetrar klæðnaði. Sumt er orðið meira en 10 ára en gæðin eru slík að ekki sést betur en sé frá því í gær.

Svo er líka fínt að hafa sjal sem er úr tvíbandi, prjónað af frúnni sjálfri eftir aldagömlu munstri. Já íslenska ullin lætur ekki að sér hæða.

Hanskar úr kanínuskinni verma hendur og trefill búinn til í Kína og gefin kennaranum sem var alltaf blár úr kulda yfir veturinn í skólastofunni er líka með í för.

Sokkahlífar halda handlegg heitum og vesti úr gervi skinni vermir líka.

Nú er ég farin að hljóma eins Nora Roberts!

Það sem ég var að segja hér á undan er bara að klæða sig vel og þá er maður fær í hvaða veður sem er. Alltaf hægt að fækka klæðum, auðvitað innan velsæmis marka.

Ég tók með mér GPSið þó svo ég kynni leiðina utan að. Betra að fylgjast með hraðanum og vera ekki að eyða lífeyrinum frá Íslandi í sektir.

GPS var ekki alveg á því að vakna. Hefur fengið að sofa í marga mánuði og hélt líklega að komið væri vetrarfrí hjá þeirri útlensku. Á endanum tókst þetta þó, eiginlega þegar ég var búin að ákveða að fjárfesta í nýju og hefur Garmínu minni líklega þótt vænlegra að láta svefninn bíða þar til næsta dag.

Lögðum við nú af stað til Praia de Viera de Leiria. Þetta er uppáhalds ströndin mín og ég saknaði hennar. Saknaði dúndrandi niðar sjávarins og hafði ekki séð hvítfossandi löður sem himinháar öldurnar búa til rétt áður en þær ákveða að reyna að ná í táslur þeirra sem standa í flæðarmálinu. Einni þeirra tókst að hremma mig og ég tók til fótanna blaut í lappir og logandi hrædd. Aumingi eins og ég á ekki að hætta sér í námunda við svona náttúruöfl. Mér finnst hljóðið dásamlegt en vil helst standa í 100 metra fjarlægð og njóta þess. Krafturinn er engu líkur, það er eins og þær hvísli fyrst og svo reka þær upp öskur eins og lyftingamaður sem lyftir 100 kílóum í fyrsta sinn í bekkpressu. Ólýsanlegt og magnað.

Æi, nú er það að gerast enn einu sinni. Ég er að vaða úr einu í annað og rugla alla í ríminu.

Best að bakka og taka til þar sem ég var farin að nálgast Praia de Vieira De Leiria.

Ég ók í gegnum skóginn og ömurleg minnismerki mestu skógarelda í áratugi blöstu alls staðar við. Nakin trén og sviðin jörð báðum megin vegar. Mér varð illt og minntist þess þegar ég keyrði í gegnum logandi skóg ekki fyrir svo mörgum árum. Það var skelfileg reynsla sem ég vildi ekki þurfa að upplifa aftur.

Skógareldar eru árviss viðburður hér í Portúgal og flestir þeirra eru af mannavöldum. Ég veit ekki hvað mikið af landinu brann þetta sumarið en í fyrra brunnu 35% skóga og létust margir slökkviliðs menn þegar þeir börðust við ógurlega eldana t.d. í Caramulu fjallinu.

Þeir sem kveiktu í Caramulu náðust, annar í Portúgal og hinn í Lúx. Hvort þeim var sleppt veit ég ekki en í ár er talað um að setja CCTV tæki upp til þess að góma brennuvarga.

Einhvern vegin er það pínulítið ótrúlegt að CCTV verði sett upp í skógunum og held ég að fæstir portúgalar trúi svona sögum.

Brennuvargar eru látnir mæta fyrir dómara og svo er þeim sleppt og þeir geta byrjað upp á nýtt. Þetta er margsannað.

Það kemur við hjartað að sjá sviðna jörðina og svarta búka trjánna, lauflausa og dapra. Sums staðar keyrði ég í gegn þar sem búið var að fjarlægja brunann og pínulítil græn blöð byrjuð að ryðja sér braut upp aftur til þess að halda aftur af vindi og kulda og glæða líf okkar lit og fegurð.

Hvítu krækiberin mín virtust ekki hafa beðið tjón og lágreistu runnarnir á söndunum þegar ég nálgaðist ströndina voru bústnir og glaðir í sólskininu. Þeir höfðu sloppið þetta árið.

Ég ók eins og leið lá til Vieira og ætlaði í gegnum bæinn en þá var búið að setja upp stórmarkað Continente við hringtorgið og vegurinn út að strönd lokaður og verið að flikka upp á hann. Nú voru góð ráð dýr og ekkert annað en að snúa til baka og taka  afleggjarann í öfuga átt svo hægt væri að komast til strandarinnar eftir nýja veginum frá því í hitteðfyrra.

Ég ók framhjá bláa fallega húsinu þar sem aldni fiðluleikarinn og tónskáldið býr. Við hittumst fyrir 3 árum og varð vel til vina. Hann býr heima hjá sér og hefur gæslukonu þar til dóttir hans kemur úr vinnu. Að þessu sinni virtist allt vera lokað í litla bláa húsinu og kannski hefur hann farið í heimsókn til Leiria. Það eru enn blóm og falleg jólaskreyting var utan á hliðinu. Ég vona að við eigum eftir að hittast einu sinni enn að minnsta kosti. Í hvert skipti sem ég fer á ströndina kem ég við í fallega bláa húsinu en einhvern tíma tekur allt enda og ekkert annað en að vera viðbúin því.

Þegar á ströndina kom var ekki vandamál að fá bílastæði. Engum venjulegum manni dettur í hug að aka hálfan annan klukkutíma bara til þess að hlusta á brimið.

Örfáar búðir voru opnar, þetta er jú þorp þar sem nokkrar hræður gista í hótelum yfir hátíðarnar og verið var að setja upp stórt tjald sem væntanlega á að hýsa skemmtiatriði nýársdags.

Ég labbaði upp að markaði og þar var allt hreint og fágað, enginn fiskur og engir bátar á ströndinni. Það er jú vetur og litlu bátarnir fara ekki á sjó í vetrarveðri. Þegar vorar skjóta þeir aftur upp kollinum og eru dregnir á flot og hífðir inn að lokinni veiðiferð. Flestir koma aftur með fullt af nýjum dásamlegum sardínum og fleiri tegundum sem ég kann ekki að nefna en eru nammi namm. Því miður tekur hafið toll á hverju ári og er fallegur steinn með nöfnum sumra þeirra sem hafa farist á aðalgötu strandarinnar.

Það er líf í tuskunum á sumrin og traktorar draga fleyin upp á land og síðan taka við ótal hendur við að sortera aflann. Sumt fer á markaðinn en alltaf eru menn frá veitingahúsunum sem fá sinn skammt beint upp úr bátnum. Það er ekki amalegt að fá grillaðan glænýjan fisk í hádegismat, en allt þetta er á sumrin og ekki í enda desember.

Ég fór inn á einn af fáum veitingastöðum sem var opinn og fékk kjúkling og hrísgrjón að borða. Það var eitt og annað mjög einkennilegt í boði,  til dæmis einhvers konar krabbi eða eitthvað svoleiðis sem ég sé í súpermörkuðunum þar sem flykkin hlæja framan í mig og glotta ógeðslega því þeir vita að ég kaupi þá aldrei. Hef ekki hugmynd um hvernig á að elda þá og þykir þeir líkjast ófreskjum úr hryllings sögum.

Eftir matinn var svo ferðinni heitið niður í flæðarmálið og með poka að vopni ætlaði ég að ná mér í steina til þess að gróðursetja lauka í þegar heim kæmi.

Maður gæti ætlað að í fjörunni væri fullt af steinum og ekki tæki langan tíma að fylla einn lítinn poka af gimsteinum hafsins.

Nei, ekki aldeilis, það voru skeljar um allt. Ég vildi ekki skeljar, mig vantaði steina.

eEna leiðin til þess að ná í þá var að fara niður í flæðarmálið þar sem öldurnar léku sér en það var útfall hélt ég svo mér ætti að vera óhætt og ég kæmist heim aftur.

Þetta var eins og að leita að nál í heystakk en ég fann nokkra og var niðursokkin í að týna þegar einni bárunni datt í hug að flæða yfir tærnar á mér. Ég rak ekki upp óp en hjartað tók kipp og ég snaraði mér hlaupandi undan löðrinu upp eftir sandinum og tókst að kippa bakpokanum mínum með. Guð minn góður, hugsaði ég og skelfingin sem greip mig var ekta. Hugsa sér, ég hefði getað tapað vegabréfinu mínu og öllu pappírsflóðinu sem ég þarf að hafa með mér hvert sem ég fer af því það eru ekki gefin út skírteini fyrir útlendinga, verið að spara í landinu, og öldurnar hefðu geta leikið sér að öllu saman og borið út á haf. Hrikaleg tilhugsun svo ekki sé meira sagt. Og peningarnir mínir, já eftirlaunin mín voru í veskinu með pappírunum. Hroðaleg tilhugsun að tapa aleigunni á haf út!

Ég var búin að fá nóg, komin með nokkra steina, búin að bjarga mér og bakpokanum, orðin blaut í lappirnar og lafhrædd. Ég ætla heim, hugsaði ég og fann bílinn minn.

Lögðum við nú af stað ég og bíllinn, Garmína svaf í aftursætinu. Það er nefnilega svo ótrúlega skemmtilegt að villast og besta leiðin er að láta hana sofa og aka bara eitthvað. Það gerði ég þennan dag eftir að ég bjargaðist frá því að drukka í öldunum sem sleiktu út um og ætluðu sér að hremma útlendinginn!

Ég fann nýjan stað, undurfallegan stað þar sem allt var ólíkt öllu því sem ég hafði áður séð í þessu landi.

Ég hafði ekki glóru um hvar ég var stödd. Þurfti að finna einhvern sem gæti frætt mig.

Annað ævintýri bíður næsta dags.

Hulda Björnsdóttir