Ein sem getur ekki hagað sér eins og manneskja!

 

Margt er sér til gamans gert og sumt tekst vel og annað flækist eins og bandhnykill fyrir manni.

Í gær var mánudagur. Hér í landi er enginn annar í jólum. Það er bara venjulegur mánudagur.

Á jóladag fór ég labbandi niður í íþróttahöll til þess að hlusta á kór og hljómsveit bæjarins. Venjulega er þetta svooooo ótrúlega leiðinlegt en þar sem ég er alveg að verða portúgölsk átti ég ekki annars úrkosta en að láta sjá mig á samkomu ársins.

Hér í landi hefst ALDREI nokkur samkoma á auglýstum tíma. ALDREI!

Dýrðin átti að hefjast klukkan 4 og hófst stundvíslega klukkan hálf fimm!!!

Nágranafrú ein í minni blokk er með smábarn. Þessi frú er gift fyrrverandi nemanda sínum og eru 15 ár á milli þeirra. Hún hefur oft og mörgum sinnum séð ástæðu til þess að tjá mér að ég sé gömul og ekki falleg á sama tíma og hún sjálf segist vera undur fögur.

Kellan er 46 ára gömul, lítil og feit og ég hef aldrei séð hana smart klædda. Hún er dæmi um hallæri frá toppi til táar en auðvitað á ég ekkert að vera að segja svona. Ég er hrikalega stór, hún nær mér tæplega í öxl, stendur eiginlega undir handarkrika mínum. Svo klæðist ég einkennilegum fötum sem eru hönnuð af frægum hönnuðum bæði á Íslandi og annars staðar, og það fellur ekki að smekk þeirrar fallegu!

Jæja, hún er hrikalega ánægð með barnið og á tónleikunum gafst heldur en ekki gott tækifæri til þess að sýna bæjarbúum kraftaverkið. Gekk hún fram og til baka með barnið í fanginu, hægt og rólega, og 1 eða 2 stóðu upp til þess að dást að 3ja barni fjölskyldunnar.

Ég skil ekki vel hvernig það getur verið gott fyrir ungabarn að hríslast í kulda og ekki síst í gerræðislegum hávaða á fremsta bekk þar sem stór lúðrasveit þenur lúðrana eins og ég veit ekki hvað.

Auðvitað er ég bara afdala léleg móðir, hefur líklega ekki fæðst önnur eins herfa á þessu jarðlífi, samkvæmt áliti sumra, og ekki hægt að ætlast til þess að ég skilji tónlistar uppeldi fyrir ungabörn í hinu nýja landi, hvað þá hita og kulda mælikvarða.

Jæja, hófust nú tónleikarnir og viti menn, það var ekkert bla bla bla bla í byrjun. Bara sungið!

Ég er ekkert sérlega hrifin af þessum kór en þau gera sitt besta svo ég læt vera að kvarta.

Eftir tæplega klukkutíma bið, að loknum kórsöngnum hóf lúðrasveit bæjarins leik sinn.

Fyrir nokkrum árum hlustaði ég á þessa sveit og hef síðan séð ósóma minn í því að yfirgefa svæðið áður en hún byrjar. Nenni ekki að eyða dýrmætum tíma mínum í að hlusta á kattagarg. Get hlustað á mjálmandi og breimandi ketti fyrir utan blokkina og verið í þokkabót inni hjá mér í hlýjunni.

Þetta árið ákvað ég að láta mig hafa það. Var með dagskrá í hendinni og þar ætlaði BANDA DA SOCIEDADE FILARMÓNICA PENELENSE að leika 6 verk.

Jeminn eini, hugsaði ég, 6 verk taka eilífð.

Nei, þú getur ekki farið núna, orðin ísköld og skjálfandi. Sittu bara og hlustaðu, sagði ég tuðandi sjálfi mínu og við sátum áfram.

Hóf nú Banda da Sociedade leik sinn og andlitið datt af mér!

Ég sat með opinn munn og trommaði með alveg yfir mig undrandi.

Hvað hafði gerst?

Gerast kraftaverk nú á dögum?

Var þetta sama fólkið og ég hlustaði á í fyrra?

Að loknu fyrsta verki á dagskránni, Marcha de concerto de Carlos Marques, sat ég með opinn munn og sagði stundarhátt: VÁAAAA ! Hvað gerðist???????? Maðurinn sem sat næst mér horfði á mig undrandi! Nú hefur útlendingurinn endanlega tapað sér, gæti hafa verið að renna í gegnum huga hans en hann brosti bara.

Hljómsveitin var hljómsveit!

Annað verkið var WILLIAM TELL OVERTURE (Finale) og það var ekki síðra. Ég stóð upp og BRAVÓAÐI. Allir litu upp á útlendinginn, svona gerir maður ekki í Portúgal og mér var alveg sama. Ég var að sjá kraftaverk og þau náðu alveg inn að hjartarótum í mér. Hvaða máli skiptu nokkrar augngotur fólks sem skilur ekki alvöru list? Ég var í sjöunda himni.

Venjulega get ég ekki beðið eftir því að hljómsveitin hætti. Núna vildi ég meira. Þið verðið að spila meira! bað ég í huganum.

Ég reyndi að klappa upp í lokin og örfáir tóku undir, hljómsveitarstjóri ræddi við sína og var að leita að aukalagi þegar allir hættu að klappa og fóru út!

Dásamlegt, maður klappar ekki upp hér. Maður fer bara. Maður á heldur ekki að segja hátt og snjallt VÁ eða BRAVÓ. Bara þegja.

Já það verður ekki á listamenninguna logið hér í bæ. Hún er smart! 

Gekk ég nú í gegnum bæinn heim til mín í sæluvímu nötrandi af kulda og myrkrið var þykkt. Bílarnir brunuðu framhjá mér og ég þrýsti mér upp að vegg svo ég yrði nú ekki keyrð niður. Frúin með barnið keyrði á ofsahraða. Líklega krakkinn orðin kaldur og mál að koma honum í nágrenni við heitan arininn!

Þegar ég kom í götuna mína hélt ég að hudurinn efst í götunni mundi stökkva yfir hliðið og ráðast á mig, eða brjóta hliðið ef honum tækist ekki að stökkva yfir. Slík voru átökin. Þetta hundskvikindi reynir að drepa mig í hvert sinn sem ég geng niður eða upp götuna mína. Það eru fleiri slíkir búsettir í þessari götu en hann þessi er verstur. Auðvitað er fólk ekki á gangi á þessum tíma, það eru allir á bílum, við erum jú í landi þar sem ekki tíðkast að ganga meira en lífsnauðsynlegt er og helst aðeins minna.

Ég meikaði það heim, nötrandi köld, alsæl á sálinni eftir að hafa notið sannrar listar í 20 mínútur eða svo, í landi þar sem list er ekki auglýst en stundum er hægt að vera heppinn og finna hana, og skreið undir teppi með hitapoka til þess að ná í pínulítinn yl í kroppinn.

Hulda Björnsdóttir