Mér liggur svo margt á hjarta

 

Þegar ég kaupi föt er ég oft hugsi yfir því hvaðan þau koma. Þegar verðið fer niður úr öllu valdi og flíkin er búin til í Kína eða Indlandi verður mér hugsað til fólksins sem sneið og saumaði.

Hvaða laun fær þetta fólk fyrir vinnu sína?

Hvernig er aðbúnaður á vinnustað þeirra?

Ég reyni eftir bestu getu að versla ekki það allra ódýrasta því verðið segir meira en mörg orð.

Hér í landi er verslun sem heitir PRIMARK og þar er allt verðlag ótrúlega lágt. Ég hef farið inn í búðina nokkrum sinnum en alltaf snúið við. Fólkið sem saumaði er ofarlega í huga mínum og ég get ekki stutt kaupmanninn.

Núna er vetur hér og alveg ótrúlega kalt jafnvel þó sólin komi upp á morgnana og vermi vanga. Húsin eru óeinangruð og byggð úr götóttum leir kubbum svo kuldinn á greiða leið inn og alveg inn í bein á íbúunum. Jafnvel þó reynt sé að kynda, bæði með central kyndingu og arninum eru næturnar kaldar.

Venjulega lætur fólk sig hafa það og klæðir af sér kuldann þó nefið sé rautt og ískalt viðkomu. Stundum rýkur gufan út um munninn þegar farið er í rúmið og þá er bara að breiða upp fyrir höfuðið.

Fötin fyrir næsta dag eru bólfélagar. Þá eru þau heit að morgni og hægt að smeygja sér í þau undir sænginni áður en farið er á fætur.

Í húsunum er eldhúsið oftar en ekki eina herbergið sem talist getur hlýtt. Arininn er þar og svo auðvitað eldavélin.

Það er reyndar ekki alltaf fátækt sem stjórnar hitanum. Til er fólk hér sem hreinlega tímir ekki að hita upp. Það safnar peningum undir koddann og er ekki mikil hlýja frá þeim þar en hjartað slær ótt og títt í vissu um að aurarnir séu á öruggum stað. Ekki veit ég hvernig farið er að þegar skipt er á rúmum en þætti stundum forvitnilegt að vera fluga á vegg því nóg er af þeim jafnvel í kulda og trekki.

Auðvitað eru margir hér sem ekki hafa efni á að kynda og það er líka til fólk sem á ekki nema einn gang sem er sæmilega skjólgóður. Það er hið raunverulega fátæka fólk í landinu.

Fyrir nokkrum vikum fór ég með vinkonu minni í verslunina sem ég minntist á í upphafi, Primark. Erindið var að kaupa náttföt. Mér hafði verið sagt að þar fengjust bestu náttföt í landinu, hlý og dásamleg og þar sem öxlin á mér og handleggurinn þurftu stöðugan hita var þetta freistandi vitneskja.

Við fórum inn í búðina og fundum náttföt á 10 evrur, sem er nákvæmlega ekkert verð hér í landi. Ég lokaði á allar samviskufortölur um þrælahald og illa launaðar saumakonur. Mér og vinkonu minni var hryllilega kalt á nóttunni og náttföt skyldu heim með okkur, jafnvel þó ódýr væru.

Keypti ég 3 sett handa hvorri okkar, borgaði og flýtti mér út úr búðinni. Samviskan nagaði inn að beini. Ég reyndi að hugsa um ískaldar nætur og hola kubba sem voru fyrir framan nefið á mér þegar ég lagðist upp í rúm á kvöldin. Mér tókst ágætlega að sjá og finna kuldann en var enn með samviskubit yfir kaupum á vöru sem kostaði eiginlega ekki neitt bara til þess að halda hita á mér.

Réttlætti ég framferðið með því að ég verslaði aldrei neitt annað á þessu verði.

Mér líður dásamlega í náttfötunum. Þau halda á mér hita alla nóttina og ég fer á fætur í kulda en er samt heitt.  Ég hugsa til fólksins sem bjó dýrðina til með þakklæti og von um að þau eigi betri tíð á komandi ári. Ég lofa því að kaupa ekki fleiri náttföt næstu fimm árin. Kannski verður þá kominn annar verðmiði á hinu dásamlegu náttföt og mín orðin gatslitin. Hver veit.

Samviska mín tók kipp upp á við þegar við ultum inn í sokkabúðina og fundum hlýja ullar sokka sem voru óheyrilega dýrir og ekki búnir til í löndum sem borga þegnum sínum skammarleg laun. Stelpurnar í þessari sokkabúð þekkja mig. Þær selja nefnilega dýrðlegar síðbuxur sem ég horfi löngunar fullum augum á í hvert skipti sem ég fer framhjá. Allir mögulegir litir og gerðir, sumar með blúndum og aðrar úr leðri. Himnaríki í buxnalíki sem mér er lífsins ómögulegt að nota því blóðið mundi stoppa á leið til hjartans og mikið er hægt að leggja á sig fyrir fegurðina en dauðinn er aðeins of dýrt verð.

Læt ég mér því nægja að horfa! Hjúkkan sem skipti á saumunum á handleggnum á mér átti og var í einum af þessum dásamlegu svörtu leðurbuxum.

Þær eru meira að segja hlýjar, sagði hún mér.

Oh, hví gátu foreldrar mínir ekki séð til þess að æðarnar sem þau gáfu mér væru víðar og fallegar? Af hverju þurfti ég að fá einhverja aumingja sem hrukku saman og börðust af alefli á móti því að leyfa blóðinu að renna?  Það er ekkert réttlæti í sumu!

Dýrðar buxurnar eru búnar til í Evrópu. Ég gæti fjárfest í þeim með góðri samvisku en foreldrar mínir sáu til þess að ég á ekki séns.

Það er svo gott að geta kennt einhverjum um. Hjartanu verður svo hlýtt og mér líður svo vel á eftir!

Ég segi bara svona, eða þannig.

Kær kveðja til mín frá mér!

Hulda Björnsdóttir