Aðgát skal höfð í nærveru sálar!

 

Þetta er fallegt íslenskt orðtak sem mér finnst stundum notað í annarlegum tilgangi.

Getur verið að þeir sem nota þetta orðatiltæki séu með snert af sektarkennd og þyki sumar spurningar óþægilegar og reyni að skýla sér á bak við falleg orð?

Auðvitað veit ég ekkert um það en ráðlegg þeim sem eru viðkvæmir fyrir fyrirsögninni að lesa ekki meira. Framhaldið gæti vakið upp óþægilegar minningar!

Ég nota þetta orðtak aldrei! Ég hef ekki efni á því!

Í gær var yndislegur dagur, sól skein í heiði og vindurinn blés hressilega um vanga.

Til þess að þurfa ekki enn eina ferðina að labba um hina tilbreytingalitlu stíga í þorpinu mínu ákvað ég að bregða mér bæjarleið þar sem ég er laus úr prísundinni og get keyrt. Allt annað líf það.

Hér í landi er reglan sú að leggja bílnum eins nálægt áfangastað og mögulegt er, helst alveg upp við dyr.

Þar sem ég er útlendingur hef ég annan hátt á. Ég legg eins langt frá og hægt er til þess að fá örugglega góða hreyfingu út úr ferðinni. Reyndar eru feitu Bretarnir, fyrrverandi dansnemar mínir sem ekki nenntu að dansa af sér spikið, á sömu skoðun og portugalar með lagningu bifreiðanna. Ekki labba! Það gæti orðið til þess að nokkur kíló yrðu eftir á leiðinni, að minnsta kosti ef margar leiðir eru farnar, og þá verður líklega kroppurinn kaldari.

Ég held nefnilega að fitan sé til þess að halda hita á fólki, en svo er hitt ráðið sem gerir sama gagn og það er að klæða sig í hlý föt.

Þar sem ég hef ekki fitu utan á mér til þess að hlýja mér er ull og svoleiðis alveg bráðnauðsynlegt þegar fer að kólna. Í þessari gönguför minni fann ég dásamlega sokka, ég segi og meina dásamlega!. Þeir eru úr ull og cashmear og ná upp að hnjám, þykkir og stingi ekki en halda fótlunum mínum heitum allan daginn.  Auðvitað kostar dýrðin heilan helling en hér er ekkert verið að fást um smámuni þegar vellíðan er annars vegar. Fimm yndisleg pör fengu far með mér og greiddi ég bara fyrir fjögur, semsagt jólaafsláttur.

Mér var boðið upp á eitthvað sem hefur líklega verið happadrætti en afþakkaði kurteislega. Ég þoli ekki svona happdrætti. Þau eru venjulega þannig að maður eyðir hellings tíma í að sækja vinninginn sem er eitthvað eins ómerkilegt og nokkrar kexkökur. Nei, þá er betra að gefa afgreiðslustúlkunni miðann og halda göngutúrnum áfram í góða veðrinu.

Ég er svo gamaldags að mér finnst nauðsynlegt að hafa dagbók sem ég skrifa í. Skrifa með penna skilurðu! Er ég búin að gera nokkrar tilraunir til að finna eina góða og tókst loksins í gær í góða veðrinu. Reyndar hefur verið rannsakað að þeir sem skrifa, þ.e. með skriffæri, halda betur í heilastarfsemina en þeir sem skrifa bara á tölvur. Ekki veit ég hvort eitthvað er til í þessu en ef svo er þá hlýt ég halda mér nokkuð vel og kýs að trúa þessari rannsókn!

Ég hef vanið mig á að lesa alltaf áður en ég fer að sofa. Er líka talið gott fyrir gamla heila! Nú brá svo við að síðan í október get ég ekki lesið uppi í rúmi, get ekki haldið á bókinni og voru góð ráð nú á uppsprengdu verði.

Árið 2011 keypti ég mér ipod, þennan pínulitla sem er eins og frímerki, og átti ég á honum nokkrar ágætar bækur sem ég gat hlustað á. Brá ég á það ráð að nota hann þegar ég var á spítalanum og hlustaði þá reyndar á klassíska útvarpsstöð en uppgötvaði að eyrna tapparnir, þessir sem hljóðið kemur úr, eru hið besta tæki til þess að heyra ekki önnur hljóð sem geta truflað svefn þeirra sem eru viðkvæmir.

Þegar heim kom hélt ég áfram að nota poddinn og nú geta nágrannar uppi farið í hundrað sturtur um miðjar nætur án þess að frúin, útlendingurinn, á hæðinni fyrir neðan vakni. Er hægt að hugsa sér nokkuð dásamlegra? Ég bara spyr.

Einn galli var þó á gjöf Njarðar, ég kunni ekki að bæta bókum við poddinn, var búin að reyna fyrir einhverjum árum og nennti ekki að finna út úr tækninni. Nú var ég búin að hlusta á allar bækurnar sem fyrir voru og vildi ólm sækja fleiri sem ég átti á tölvunni. Sá líka að gott væri að setja portúgölsku lexíurnar inn og hlusta á þær þegar ég væri að hressa mig á löngum göngutúrum. Settist frúin við tölvuna í fyrradag og tengdi poddinn en ekkert gekk. Í gærkvöldi ákvað ég að það væri ekki hægt að láta það spyrjast út að ég kynni ekki að setja inn myndir og annað góðgæti á blogg og að ég gæti ekki heldur bætt við á poddinn minn. Nei, svona getur maður ekki farið með vel gefna konuna, og nú skyldi þetta takast.

Viti menn, eitthvað gerðist, ekki veit ég hvað, en mér tókst að tína inn á poddinn eins og krækiber fleiri bækur og portúgölsku lexíurnar mínar og tónlist til að róa hugann og tónlist til þess að hamast í fitnesinu. Ég hef ekki græna glóru um hvernig ég gerði þetta og er alveg sama, í bili er það sem ég þarf á litla krílinu og næst kemur seinna.

Mjólkaði ég líka beljuna í gær því mig vantaði mjólk í brauðbaksturinn í dag. Beljan er reyndar stál kanna sem gengur fyrir rafmagni og notar sojabaunir og vatn til þess að búa til mjólk. Þessi mjólkari minn er nýr, sá gamli var úr plasti og entist í 5 ár, sem er bara flott. Sko hér á bæ er ekkert spenatott til þess að ná í mjólk. Baunir og vatn sjá um góssið og frúin situr og gerir eitthvað allt annað á meðan mjólkarinn síður og malar. Svo pípir gripurinn þegar allt er til og hægt að hella á flöskur. Ég get ekki hugsað mér neitt einfaldara og hollara.

Það var til spelt á bænum í 5 brauð og nú bíða þau undir fallegum stykkjum viskunnar og þegar þau eru köld leggja þau land undir fót niður í kjallara og þar er dásamlegur frystir sem þau dvelja í þar til lagt er í ferðalag upp aftur og frúin nýtur dásemdanna í morgunmat.

Hér í landi er ekki tekið út með sældinni að finna spelt. Landar mínir kunna ekki að nota það og þrátt fyrir ítrekaðar tilraunir mínar hefur mér ekki tekist að sannfæra þá um hollustuna. Ef þú lesandi minn notar spelt þá er hér gott ráð sem ég fékk hjá Sollu á grænum kosti fyrir mörgum árum. Brauð úr spelti er best að rista áður en borðað er!

Jæja, ef einhver er að lesa þetta sem notar "aðgátina í nærværu sálar" þá ætti hann að hætta núna, endilega ekki lesa meira.

Á göngu minni í gær elti þetta orðatiltæki mig á röndum. Ég skildi ekkert í því hvað það var særandi að hugsa um það. Af hverju var ég svona uppveðruð af nokkrum orðum?

Ég sá ljósið í morgun og skildi hvað var um að vera í höfðinu á mér.

Þar sem tala ekki illa um aðra, ekki nema kannski stjórnmálamenn sem gleyma öllu, þá segi ég auðvitað ekki frá af hverju ég var svo sár og leið í gær.

Nei, nú er tími til að halda áfram enn eitt árið og desember að verða búin, rétt eina ferðina enn og hægt að safna kröftum til næsta desember.

Bráðum kemur harður vetur í landi sólarinnar en fallegur glerveggurinn minn dregur inn hita og heldur gnauðandi vindi frá veggjum og inni verður hlýtt og notalegt.

Rigningarnar koma á færibandi í Janúar og þá væri gott að eiga gúmmístígvél til þess að sækja brauðin. Sá reyndar stígvél í gær sem ég gæti alveg hugsað mér að eignast. Kosta ekki nema 22 þúsund íslenskar krónur en væru kannski þess virði. Ég er að hugsa málið, alvarlega því fallegri gúmmidrossur hef ég aldrei séð og sá mig í anda arka um vatns elginn sem kemst ekki inn í minn skúr því ég er búin að girða fyrir með fallegri álpípu og nú rennur allt góssið inn í hina skúrana. Hah, ótrúleg kvikenska í bölvuðum útlendingnum og svo er hún að hugsa um að kaupa stígvél sem allir vildu eiga!

Þessi útlendings frú er ekki að passa upp á að sálirnar í kringum hana njóti þess að hennar skúr taki við vatnsflóðinu. Nei nú er hún bara með uppsteyt. Hrikalegt! Ekki vildi ég búa með svona fyrirbæri.

Hulda Björnsdóttir