Eru 300.000 krónur og engar skerðingar sanngjörn krafa eftirlaunaþega?

 

Margir tala nú um þrjúhundruð þúsund króna lífeyri og engar skerðingar.

Grái herinn endurtekur þetta sí og æ og segir að ekki komi til mála að þoka þessari kröfu.  Allir ellilífeyrisþegar sem vilja út á vinnumarkaðinn er líka vinsæl krafa og svo er hnýtt í endann ENGAR SKERÐINGAR.

Ný framboð hamra á þessu, að minnsta kosti sum þeirra. Ég verð að viðurkenna að ég nenni ekki að lesa allar stefnuskrár og get því ekki fullyrt neitt um hverjir lofa og hverjir ekki.

Fólk tekur undir þetta og ef einhver vogar sér að mótmæla er  engu líkara en viðkomandi hafi gerst sekur um landráð eða eitthvað enn verra.

Ný framboð og gömul hamast við að lofa gulli og grænum skógum til þess að snapa atkvæði.

Það er búið að samþykkja að ellilífeyrir verði 280.000 krónur og svo koma skerðingar á skerðingar ofan. Ekki sitja allir við sama borð í skerðingunum. Hingað til hafa þeir sem búa erlendis ekki fengið heimilisuppbót þó þeir búi einir. Ég hef ekki séð neitt um það í nýju lögunum en þætti ekki ólíklegt að sett yrði reglugerð um málið þar sem þessi skerðing héldi áfram.

Er þetta réttlátt? Mér finnst það ekki.

Allir eiga að sitja við sama borð finnst mér, en ég er auðvitað bara kona sem ekki er hlustað á, eða hvað?

Það þarf að ræða þessi mál í alvöru og af sanngirni, fordómalaust og hætta að belgja sig út með loforðum sem aldrei verður hægt að standa við. Mér er nokk sama hvort það eru ný framboð, gömul framboð eða Grái herinn eða guð má vita hver sem hamast á kröfum sem allir vita að nást ekki fram.

Það er að mínu mati mikilvægt að þeir sem eru að tala fyrir breytingum á svona stóru kerfi sem kostar ógrynni fjár hafi grunnþekkingu á hugtökum og uppbyggingu kerfisins.

Ekki er trúlegt að stjórnmálamenn taki mark á þeim sem vita ekki muninn á ellilífeyri og heimilisuppbót. Eða er það?

Ég nenni ekki að elta ólar við allar rangfærslurnar sem hafa komið frá t.d. á Facebook varðandi þessu nýju lög.

Til þess að ná árangri í svona viðamiklu og viðkvæmu máli þarf að gæta sanngirni. Ég skil vel að þeir sem eru að borga skatt af lífeyrissjóðs sparnaði áður en hann var gerður skattfrjáls í bili, séu reiðir. Ég gæti vel verið reið ef ég vildi en kýs að halda ró minni. Við erum að borga skatta af tekjum úr lífeyrissjóði í dag vegna þess að lögunum var breytt og skattinnheimtu frestað af framlögum okkar þar til farið var að greiða út lífeyrinn.

Þegar þau lög voru sett gleymdist að gera ráð fyrir þeim sem höfðu greitt skatt áður og er það ekki nýtt að lögum sé breytt af misvitrum spekingum sem hugsa málið ekki til enda.

Fullyrðing um að lífeyrisgreiðslur séu nú tvískattaðar er ekki rétt. Partur af þeim er tvískattaður en ekki allar greiðslurnar.

Mikið væri það nú dásamlegt ef fólk næmi staðar, settist niður og hugsaði málið af sanngirni og skoðaði hvað væri raunhæft og hvað ekki.

Ekki síður unaðsleg tilhugsun að söluupphrópum og atkvæðasnöpun ljúki og hætt verði að ljúga að kjósendum og lofa upp í allar ermar um að komist þessi flokkur að verði allt gott og blessað og allar óskir uppfylltar.

Ég er þeirrar skoðunar að 300.000 þúsund krónu lífeyrir og engar skerðingar sé ekki framkvæmanleg á þessum tímum þar sem spilling og gróða fíkn ráða ríkjum í Íslensku þjóðfélagi. Takist að útrýma spillingunni væri þessi krafa framkvæmanleg en ekki eins og ástandið er núna.

Skref áfram eru vænlegri til árangurs en að sitja eins og óþægur krakki heimtandi sælgæti í kílóavís þar sem hann gæti hæglega fengið lítinn poka af gotteríi í bili og fengi svo meira aðeins seinna.

Það hljóta að vera skynsamir íslendingar út um allt sem gætu tekið á þessum málum af ró og gert raunhæfar kröfur. Ég trúi ekki öðru. Það þarf bara að finna þetta fólk.

Byrja á því að leita að saumnálinni í heystakknum og þá koma heilu bréfin af nálum í ljós.

Hulda Björnsdóttir