Síðustu fréttir af eldunum í landinu mínu

18. júní 2017

Það brennur allt í kringum okkur þó eldar logi ekki innan þorpsins enn þá. Himinninn er svartur og dimmt inni sem að kvöldi um hávetur.

Fyrr í dag voru þrumur en ég sá ekki eldingar og því miður engin rigning.

Það logar í hverju bæjarfélagi hérna í miðju Portúgal. Eldurinn hefur þó ekki náð að mynda hring en er ekki langt frá því og búið að setja upp hjálpar miðstöðvar alls staðar og óskað eftir framlögum.

Þó svo að ekki séu greiddar háar upphæðir á ári tekur fólk til hendinni þegar eldarnir loga og kemur færandi hendi með vatn, ávexti og  orkustangir. Þetta er það sem helst er óskað eftir og slökkviliðsmennirnir geta borið með sér. Þeir eru örmagna en halda þó áfram.

Fréttaflutningur í erlendum fjölmiðlum er ótrúlega ónákvæmur og sumar stöðvar vita ekki hvar í veröldinni, eða í Portúgal, Pedrógao Grande er. Þar hefur orðið mest manntjón og er tala látinna núna 62. Verið er að kemba hús og allt umhverfi.

Boðuð hefur verið 3ja daga þjóðarsorg vegna atburðanna.

Andstæðurnar eru ótrúlegar. Þegar ég lít út um framhlið blokkarinnar skín sólin í gegnum reykinn en á bakhliðinni er allt svart.

Það virðist sem eldar logi núna í Miranda do Corvo og Espinahl.

Þjóðvegir hafa verið lokaðir og á sumum stöðum á fólk í raun ekki undankomuleið. Sums staðar eru allir vegir til og frá þorpunum lokaðir.

Sjónvarpið hérna er það áreiðanlegasta og eru þeir með beinar útsendingar og viðtöl við ráðamenn en hins vegar sýna þeir myndir af látnu fólki og brunnum bílum og er það mjög andstyggilegt og Portúgalarnir hafa verið að mótmæla þessum fréttaflutningi en ekkert hrífur æsifréttamennskuna.

Spánn og Frakkland hafa aðstoðað með því að senda flugvélar sem dreifa vatni yfir skógana. Það eru í raun allir sem vettlingi geta valdið að hjálpa.

Margir hafa misst hús sín og það kremur hjartað þegar maður sér fólkið standa og horfa varnarlaust á eldinn læsa klónum í heimili þeirra og örvæntingin er ólýsanleg.

Í fyrra var talað um að refsa brennuvörgunum og ekki sleppa þeim út.

Núna er talað um að elding hafi kveikt í.

Ég veit ekki hvort ég trúi skýringu forsætisráðherrans með eldinguna, en hitt veit ég að það væri nær að leggja fé til slökkvistöðvanna svo þær gætu fengið almennileg tæki til þess að vinna með. Skattpeningum okkar væri betur varið í það en margt annað. Að hugsa sér að í landi sem býr við skógarelda á hverju einasta sumri skuli þurfa að reka slökkvistöðvar fyrir smá aðstoð frá hinu opinbera en að mestu fyrir frjáls framlög. Þetta er svo ótrúlegt og gæti líklega ekki gerst víðar en í Portúgal.

Forsetinn kom til Pedrógao og talaði við fólkið og faðmaði það að sér. Hann virðist einlægur í samúð sinni og páfinn sendi samúðarkveðjur.

Nú er ekkert hægt að gera annað en vona að nóttin taki ekki fleiri mannslíf.

Þó að ég sé búin að búa hérna í rúm 6 ár og þetta sé árlegur viðburður venst þetta ekki. Mér líður alltaf jafn illa og að vita af vinum sínum með lífið í lúkunum og vita að þeir geta misst heimili sín eins og hendi sé veifað, er hrikalegt.

Ég talaði við þau sem búa í norður landinu og þar eru ekki eldar, ekki enn þá.

Samkvæmt veðurspá virðist öll þessi vika verða heit og ekki fyrr en á laugardag spá um að kólni niður í rúm 20 stig.

Ég held mig inni í þorpinu þar til á fimmtudag en þá þarf ég að fara upp á spítala til skrafs og ráðagerða, en þangað til er ekki ástæða til þess að vera að þvælast fyrir.

Núna er klukkan 18.56 og þegar ég lít út um gluggann á skrifstofunni minni er himinninn sem var svartur fyrir hálftíma farinn að loga. Ný grá reykský breiðast út og líklega er hringurinn að lokast. Þar sem virtist hafa tekist að ráða niðurlögum eldsins geisar hann á ný og flugvélagnýr þekur allt og rauðar eldtungur teygja sig í áttina til vélanna. Það er dýralíf í fjöllunum sem ég er að horfa á og allt verður lagt í rúst.

Við þurfum ekki hryðjuverk í Portúgal. Þau eru árviss og við höldum áfram að gróðursetja júcalyptus sem er besta fæði sem hægt er að hugsa sér fyrir hryllilegar eldtungurnar.

Hulda Björnsdóttir

 

 

Bölvun sem hvílir á Portúgal -

18.júní 2017

Í gærmorgun var fallegur dagur og ég vissi að uppþvottavélin mín kæmi úr viðgerð svo ég ákvað að fara ekki á ströndina. Þetta yrði heitur dagur en ekkert annað en láta sig hafa það. Þannig hugsaði ég um morguninn og fram eftir degi.

Uppþvottavélin kom heim og 2 Portúgalar héldu á henni upp stigann og tengdu. Allt var í góðu lagi. Ég borgaði og við ræddum eitt og annað eins og gengur og gerist hér í landinu mínu. Þetta var um klukkan 4.

Stuttu seinna kváðu við sírenuhljóð og sólin tók að hverfa í skugga reyks. Brunalyktin varð sterkari. Það var yfir 40 stiga hiti og búið að kveikja í skógum. Þetta fór ekki á milli mála.

Eftir því sem leið á kvöldið dimmdi meira og lyktin varð sterkari.

Hefði ég ekki verið að bíða eftir uppþvottavélinni minni úr viðgerð væri ég á ströndinni og svalur vindur léki um mig. Í stað þess sat ég heima og var bullsveitt og leið eins og fiski í suðupotti. Ég hlakkaði til að fara til Pedrógao Grande á morgun. Það er yndisleg strönd rétt hjá Viera da Leiria en í þetta skiptið ætlaði ég að fara til Pedrógao og heimsækja í leiðinni Pedrógao Grande.

Ég kveikti á sjónvarpinu og ákvað að líta á fréttir til þess að sjá hvernig umhorfs væri á ströndinni minni fallegu og litla bænum, bænum sem er svo dæmigerður fyrir strandbæi hérna í landinu mínu.

Það logaði allt í Pedrógao Grande. Fallegu skógarnir sem voru um allt stóðu í ljósum logum. Húsin sem Portúgalarnir bjuggu í stóðu í ljósum logum. Brunnir bílar voru meðfram vegum. Fólk flýði undan eldinum, Portúgalar voru að missa heimili sín í enn einum sumar eldinum, eldum sem kvikna hér og þar um landið á hverju einasta sumri og fram eftir hausti.

Klukkan hálf sex í morgun kom nágranni minn heim. Hann er læknir. Bíllinn sem hann var á er með vatnsdælu og slökkvitæki til taks. Stór trukkur. Nágranni minn fleygði sér í sturtu og lagði sig. Hann er farin út aftur. Fór klukkan hálf níu. Konan hans er líka farin út. Það þarf að hlúa að fólkinu, ekki síst slökkviliðs fólkinu sem leggur líf sitt í hættu og oft lætur það lífið við það eitt að reyna að bjarga öðrum.

Ég hef ekki heilsu til þess að fara með þeim en ég get lagt fram fé til Bombeiros og hjálpað þannig. Hver og einn gerir það sem hann getur, ef maður er sannur Portúgali.

Í fréttum núna klukkan hálf átta eru tölur þannig:

43 látnir

59 slasaðir þar af 7 mjög alvarlega

4 bombeiros hafa týnt lífinu

1 barn er látið

19 manns létust í bílum sínum. Þeir voru að reyna að flýja eldinn en brunnu inni.18 manns hafa verið fluttir á spítala í Lisboa, Coimbra og Porto

Búist er við að tala látinna og slasaðra hækki.

Eldar loga enn og erfitt að ná tökum á ástandinu.

Versta slys í meira en 50 ár.

Allar eiga þessar tölur eftir að hækka eftir því sem líður á daginn.

Seint í gærkvöld öskruðu himnarnir og þrumur og eldingar skullu á eins og hríðskotabyssur. Engin rigning fylgdi. Allt er enn þurrt.

Á meðan ég skrifa þetta sveima flugvélar yfir bænum mínum og líta eftir. Himininn er grár. Sólin er að reyna að brjótast í gegn en tekst ekki. Reykurinn er of þykkur.

Bölvuninni verður að létta. Hvað á að gera? Ég veit það ekki. Forsetinn kom í nótt og faðmaði þá sem horfðu á heimili sín brenna til kaldra kola í Pedrógao Grande.

Í gær var laugardagur og sumarfrí að hefjast hjá sumum. Margir útlendingar sækja strandirnar á þessum tíma og þegar hitinn verður óbærilegur flýja þeir sem búa inn til landsins út að sjónum. Til þess að komast að ströndunum þarf að aka í gegnum gríðarlega stórt skógarbelti og þar loguðu eldarnir glatt í gær.

Í dag er sorgardagur í landinu mínu. Hjarta mitt er kramið.

Hulda Björnsdóttir